De sprong of de stijgbeugel?
- Marjanela
- 26 apr
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 27 apr
Inleiding Eigenlijk weet je het al: Wachten lijkt veilig. Maar het houdt je precies daar waar je niet wilt zijn. In de vorige blog ging het over starten, het gewoon doen, ook al voel je nog onzeker.
Maar wat als je dat snapt, en toch niet beweegt? Niet omdat je niet wilt. Niet omdat je niet weet wat je wilt. Maar omdat iets in jou steeds naar houvast zoekt.
Een teken, een vangnet, een signaal dat zegt: “Nu is het veilig.” “Nu ben je er klaar voor.”
Je zit al bijna op het paard. De intentie is er. De potentie ook.
Je hebt de teugels in handen...en hup, één voet erop. Maar... je blijft hangen in de stijgbeugel. Die ene voet blijft op de grond. Precies daar, op het kantelpunt vóór het échte rijden. Er is eigenlijk geen weg terug. Alles staat klaar en toch zeg je dat je wacht.
Wachten op wat? Hoelang nog? Hoeveel kansen wil je nog voorbij laten gaan voordat je jezelf vertrouwt? Is het wachten, of hou je misschien vast aan een illusie van controle? Een plan B. X. Z... AA. Alsof je alles al hebt meegemaakt, maar nog steeds niet écht bent begonnen.
Kernboodschap: Soms is het niet angst die je tegenhoudt, maar het verlangen naar zekerheid in een wereld die zelden zeker wordt. De schijnzekerheid: Het dekken van het risico dat je een risico loopt?
We blijven hangen omdat we menselijk zijn.
We zoeken bevestiging.
Iets of iemand die zegt:
“Je mag.”
“Je kunt.”
“Je valt niet meteen.”
“En áls je valt, kun je opstaan.”
Maar juist dat zoeken houdt ons stil. We noemen het wachten, maar het is verankeren in veiligheid.
De meeste mensen willen niet per se wachten. Ze willen alleen niet springen zonder iets om zich aan vast te houden. En dat is oké, zolang het je niet op je plek houdt.
Sommige sprongen kun je niet maken mét zekerheid. Pas als je loskomt uit de stijgbeugel, voel je de kracht van de rit. Het vertrouwen komt pas als je beweegt. De connectie groeit omdat je onderweg samen blijft ervaren. Niet omdat je weet dat het goedkomt, maar omdat je erop vertrouwt dat je onderweg kunt bijsturen, voelen, aanpassen.
Moraal van het Verhaal: de sprong in het echt
De echte sprong is niet de grote actie, maar de keuze om niet langer te blijven waar je niet hoort.
En de stijgbeugel? Die mag er zijn. Zolang je maar weet wanneer je moet loslaten.
Misschien is het iets kleins: Een gesprek. Een proefproject. Een vraag aan iemand die je vertrouwt.
Iets dat je helpt in beweging te komen, zonder het stuur meteen los te laten. Geen perfect plan.
Je zit al bijna op het paard. Je hoeft alleen nog los te komen uit die ene stijgbeugel. Beweeg nu, en zie hoe nieuwe mogelijkheden en energie vrijkomen.
Bewegen is niet bewijzen. Het is doen, missen, corrigeren en doorgaan. Tot je het beheerst.
Soms helpt iets je onderweg, maar het is niet bedoeld om je te dragen.
De rit begint pas als je durft om dankbaar los te laten.
Niet omdat het verkeerd was, maar omdat jouw weg verder gaat.
De beweging is ingezet, en nu? Soms zie je de weg pas als je rijdt, niet het hele einddoel, maar genoeg op een stap dichterbij te komen. In de volgende blog neem ik je mee in die volgende stap. Kiezen onderweg!
📌 Jouw keuze
👉🏾Wat heb jij nog nodig om te springen?
👉🏾Is het echt een plan of is het toestemming van jezelf?
👉🏾 Kun je vandaag iets kleins doen dat voelt als: bewegen mét behoud van houvast?
